... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.

On jest stary i boi si�. Zapominasz, Simonie, �e ja widzia�am Tancerzy Ognia, a ty nie. Nie b�d� okrutny tylko dlatego, �e jeste� z�y. - Spojrza�a na niego srogo, lecz Simonowi wyda�o si�, �e w jej spojrzeniu dostrzega b�ysk rozbawienia, jaki u niej widywa� dawniej. - -Nie, nie wyrzucajcie mnie do tych Tancerzy Ognia - b�aga� Heanwig. - Oni spalili Wiclafa. Widzia�em to. A on nikomu nie zrobi� nic z�ego. Podpalili go na drodze i krzyczeli: �Oto, co was czeka! Oto, co was czeka!� - Heanwig urwa� i zadr�a�. Przed oczami znowu stan�a mu scena, kt�ra mia�a pos�u�y� mu tylko za usprawiedliwienie. - Nie wyrzucajcie mnie! Nie pisn� ani s�owa! - Teraz wydawa� si� szczery. Simon przeni�s� wzrok z Miriamele na starca, a potem znowu na Miriamele. Zosta� sprytnie otoczony. -Och, ju� dobrze - burkn��. - Ale ja b�d� czuwa� pierwszy, i je�li wykonasz cho�by najmniejszy podejrzany ruch, znajdziesz si� na zewn�trz, zanim zorientujesz si�, co si� sta�o. Jeszcze raz rzuci� Miriamele spojrzenie pe�ne irytacji i t�sknoty, po czym opar� si� wygodniej o drzwi. SIMON obudzi� si� rano i ujrza� Miriamele i starca pogr��onych w przyjacielskiej rozmowie, W dziennym �wietle Heanwig wygl�da� jeszcze gorzej ni� w nocy: nawet ub�stwo nie usprawiedliwia�o brudu na twarzy oraz podartego i usmolonego ubrania. -Powiniene� p�j�� z nami - powiedzia�a Miriamele, - B�dziesz bezpieczniejszy. Przy��cz si� do nas przynajmniej do czasu, dop�ki nie oddalimy si� od Tancerzy Ognia. Starzec pokr�ci� g�ow� pow�tpiewaj�co. -Ci szale�cy s� teraz prawie wsz�dzie. Simon usiad�. Czu�, �e wysch�o mu w ustach i boli go g�owa, jakby to on by� pijakiem. - Co ty m�wisz? Nie mo�esz go zabra� z nami. -Oczywi�cie, �e mog� - powiedzia�a Miriamele. - Mo�esz mi towarzyszy�, Simonie, ale nie wolno ci poucza� mnie, dok�d mam jecha� i z kim. Simon patrzy� na ni�, wyczuwaj�c sprzeczk�, kt�r� i tak by przegra�, bez wzgl�du na wszystko. Wci�� wa�y� s�owa odpowiedzi, lecz Heanwig uprzedzi� go. - -Czy jedziecie do Nabbanu? - spyta� starzec. - Nigdy tam nie by�em. - -Udajemy si� do Falshire - powiedzia�a Miriamele. - A stamt�d do Doliny Hasu. Simon ju� mia� j� zgani� za to, �e wyjawia obcemu ich plany -sama upomina�a go, by zachowywa� ostro�no�� w podobnych sytuacjach - gdy nagle starzec wci�gn�� g��boko powietrze. Simon odwr�ci� si� rozgniewany, s�dz�c, �e staremu pijakowi zrobi�o si� niedobrze, lecz ze zdumieniem zobaczy� przera�one oblicze Heanwiga. - -Jedziecie do Doliny Hasu? - starzec spyta� niedowierzaj�c. - Zwariowali�cie? Tam straszy w ca�ej dolinie. - Zacz�� gramoli� si� ze s�omy, pr�buj�c wsta�, jakby jego rozm�wcy zagrozili, �e zaci�gn� go w to okropne miejsce. - To ju� wol� wr�ci� do kamienio�om�w z tymi Tancerzami Ognia. - -O czym ty m�wisz? Co straszy? - dopytywa�a si� Miriamele. - S�yszeli�my ju� o tym. Starzec wpatrywa� si� w ni�, wywracaj�c oczami. -Straszy! Z�e straszyd�a z cmentarza. Wied�my i tym podobne! Miriamele nie spuszcza�a wzroku ze starca. Po takim roku jak ostatni nie nale�a�o lekcewa�y� niczego. -Jedziemy tam - powiedzia�a. - Musimy. Ale ty mo�esz podr�owa� z nami tak daleko, jak zechcesz. Heanwig wsta�, chwiej�c si�. -Nie chc� jecha� na zach�d. Heanwig zostanie tutaj. W Stanshire jest jeszcze troch� ludzi, kt�rzy dadz� jaki� och�ap i kropelk� czego� nawet w trudnych czasach. - Pokr�ci� g�ow�. -M�oda pani, nie jed� tam. Ty jeste� dobra. - Spojrza� znacz�co na Simona, daj�c do zrozumienia, co o nim my�li. Stary op�j - pomy�la� Simon. - W ko�cu dosta� wina. A kto nie roz�upa� mu g�owy, chocia� m�g� to zrobi�? - -Jed�cie na po�udnie, tam b�dziecie szcz�liwi - m�wi� dalej Heanwig nieomal b�agalnym tonem. - Trzymajcie si� z daleka od Doliny Hasu. - -Musimy tam jecha�. Ale ciebie nie zmuszamy - powiedzia�a Miriamele. Heanwig od kilku chwil przesuwa� si� w stron� drzwi. Teraz zatrzyma� si� z r�k� ju� na drzwiach. - -Dzi�kuj� ci, m�oda pani. Niech �wiat�o Aedona ci przy�wieca. - Urwa�, szukaj�c s��w. - Mam nadziej�, �e wr�cisz bezpieczna. - -I tobie dzi�kuj�, Heanwigu - odpar�a z powag� Miriamele. Simon ledwie powstrzyma� j�k irytacji, upominaj�c siebie, �e przecie� rycerzowi nie wypada krzywi� si� i st�ka� jak jakiemu� podkuchennemu, zw�aszcza �e chodzi�o o rycerza, kt�ry chcia� zachowa� przychylno�� swojej damy. W ko�cu staruch nie b�dzie z nimi podr�owa�. Oto nagroda za jego wyrozumia�o��. KIEDY WYJECHALI ZE STANSHIRE, znowu zacz�� pada� deszcz. Pocz�tkowo kropi�o tylko, lecz z czasem rozpada�o si� na dobre. Wiej�cy mocno wiatr ciska� w nich kaskadami zimnej wody. - -To jest r�wnie nieprzyjemne jak przebywanie na pok�adzie statku w czasie burzy! - zawo�a�a Miriamele. - -Na statku masz przynajmniej wios�a! Jeszcze troch�, a b�d� nam potrzebne! - odkrzykn�� Simon. Miriamele roze�mia�a si� i naci�gn�a mocniej kaptur na g�ow�. Simon poczu� si� lepiej, widz�c, �e uda�o mu si� j� roz�mieszy�. Wstydzi� si� nieco tego, w jaki spos�b obszed� si� ze starcem; gdy tylko Heanwig odszed�, szuraj�c nogami, w stron� centrum Stanshire, humor Simona znacznie si� poprawi�. Teraz trudno mu ju� by�o powiedzie�, co takiego rozz�o�ci�o go w tym cz�owieku - w rzeczywisto�ci nie zrobi� niczego z�ego. Udali si� z powrotem do Traktu Rzecznego, jad�c wzd�u� wyje�d�onych przez wozy kolein, teraz zaledwie b�otnistych wg��bie�. Okolica stawa�a si� coraz bardziej dzika. Obszar wiejski wok� Stanshire, cho� w wi�kszo�ci pozostawiony na pastw� chwast�w, tu i �wdzie nosi� jeszcze �lady niedawnej bytno�ci ludzi w postaci kamiennych mur�w, ogrodze�, a nawet kilku zabudowa�, ale w miar� jak zostawiali za sob� miasto i przyleg�e osady, natura przejmowa�a w posiadanie coraz wi�kszy teren. By�o to szczeg�lnie ponure miejsce. Nieomal nie ko�cz�ca si� zima ogo�oci�a z zieleni prawie wszystkie drzewa z wyj�tkiem tych wiecznie zielonych; obesz�a si� surowo nawet z sosnami i �wierkami. Simon pomy�la�, �e dziwne, powyginane pnie i konary drzew przypominaj� wij�ce si� ludzkie cia�a na fresku przedstawiaj�cym Dzie� S�du na �cianie kaplicy w Hayholt. W czasie d�u��cych si� chwil sp�dzonych w kaplicy przygl�da� si� zafascynowany scenom b�lu, podziwiaj�c inwencj� nieznanego malarza