... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.

172 ust. 2, art. 174, art. 175 ust. 1 i 3, art. 179, art. 280, art. 285, art. 286 zdanie 1 TWE. TN jeszcze rozszerzy³ zakres zastosowania omawianej procedury. 9.3.5.2. Przebieg procedury Przebieg postêpowania zosta³ unormowany w art. 251 TWE. Mimo pewnego uproszczenia dokonanego w TA jest on nadal bardzo skomplikowany. Mo¿na w nim wyró¿niæ a¿ osiem etapów. W pierwszym etapie KE przesy³a projekt aktu prawnego do Rady i do PE. W drugim etapie PE, w pierwszym czytaniu, opiniuje projekt KE. PE mo¿e przy tym zaproponowaæ poprawki do projektu aktu. Trzeci etap stanowi pierwsze czytanie 213 projektu w Radzie. Jeœli PE nie zg³osi³ ¿adnych poprawek do projektu, Rada mo¿e uchwaliæ dany akt kwalifikowan¹ wiêkszoœci¹ g³osów w niezmienionej postaci-zakoñczy to pomyœlnie procedurê prawodawcz¹. Rada mo¿e te¿ zaaprobowaæ tak¹ sam¹ wiêkszoœci¹ poprawki zaproponowane przez PE, co równie¿ oznacza przyjêcie aktu prawnego. Jeœli jednak Rada nie aprobuje poprawek PE, przyjmuje wspólne stanowisko, które nastêpnie przekazuje PE. Czwartym etapem jest drugie czytanie projektu w PE. Jeœli PE zaaprobuje wspólne stanowisko Rady w terminie trzech miesiêcy, albo nie podejmie w tym czasie ¿adnej uchwa³y, akt uwa¿a siê za przyjêty zgodnie ze wspólnym stanowiskiem. Natomiast jeœli PE odrzuci wspólne stanowisko absolutn¹ wiêkszoœci¹ g³osów swoich cz³onków, bêdzie to oznacza³o niemo¿noœæ dalszego prowadzenia prac nad wydaniem aktu; procedura prawodawcza zakoñczy siê zatem niepowodzeniem. Mo¿liwe jest jednak zaproponowanie przez PE poprawek do wspólnego stanowiska absolutn¹ wiêkszoœci¹ g³osów swoich cz³onków. W tym ostatnim przypadku, KE, w pi¹tym etapie omawianej procedury, wyra¿a opiniê do propozycji Parlamentu. Szóstym etapem jest drugie czytanie projektu w Radzie. Rada mo¿e w ci¹gu trzech miesiêcy zaaprobowaæ poprawki PE kwalifikowan¹ wiêkszoœci¹ g³osów, co oznacza przyjêcie aktu prawnego. W odniesieniu jednak do tych poprawek PE, które zosta³y negatywnie zaopiniowane przez KE, wymagana jest jednomyœlna uchwa³a Rady. Jeœli Rada nie zaaprobuje wszystkich poprawek PE, Przewodnicz¹cy Rady w porozumieniu z Przewodnicz¹cym PE zwo³uje w ci¹gu szeœciu tygodni komitet pojednawczy sk³adaj¹cy siê z cz³onków lub przedstawicieli Rady i przedstawicieli PE, w równej liczbie po 15 osób. Sk³ad delegacji PE odpowiada jego politycznej kompozycji, a Radê reprezentuj¹ stali przedstawiciele pañstw cz³onkowskich przy UE lub ich zastêpcy. Zadaniem komisji pojednawczej jest doprowadzenie do porozumienia miêdzy Rad¹ a PE w ci¹gu szeœciu tygodni; stanowi to siódmy etap. W pracach komitetu pojednawczemu uczestnicz¹ przedstawiciele KE, którzy podejmuj¹ inicjatywy w celu zbli¿enia stanowisk PE i Rady. W razie braku porozumienia, do wydania danego aktu nie dojdzie. Osi¹gniêcie porozumienia wymaga kwalifikowanej wiêkszoœci g³osów zarówno przedstawicieli Rady, jak i PE w komitecie pojednawczym. W takim przypadku nastêpuje ósmy etap. Mianowicie, Rada, kwalifikowan¹ wiêkszoœci¹ g³osów (tak¿e wówczas, gdy stanowisko KE jest odmienne) oraz PE, wiêkszoœci¹ bezwzglêdn¹ g³osów swoich cz³onków, mog¹ uchwaliæ, w trzecim czytaniu, w ci¹gu szeœciu tygodni dany akt w uzgodnionej postaci Jeœli któraœ z instytucji nie wyrazi zgody na uchwalenie aktu, oznacza to ostateczne zaniechanie jego wydania w ramach omawianej procedury- 9.3.5.3. Niektóre konsekwencje i cechy procedury Procedura wspó³decydowania uwzglêdnia w najszerszym zakresie udzia³ PE w stanowieniu aktów wspólnotowego prawa pochodnego. PE decyduje bowiem wspólnie z Rad¹ co do treœci danego aktu. Instytucje te zosta³y zrównane w swoich kompetencjach, a sukces procesu prawotwórczego w postaci wydania aktu prawnego zale¿y od tego, w jakiej mierze obie instytucje wyka¿¹ gotowoœæ do wspó³- 214 T pracy i kompromisu. Istotna jest rola KE, jako inicjatora procesu prawotwórczego, a w pewnych sytuacjach tak¿e mediatora miêdzy Rad¹ a PE. KE mo¿e w razie potrzeby zmieniæ swój projekt (art. 250 ust. 2 TWE). Na uwagê zas³uguje tak¿e to, ¿e w przypadku, gdy projekt aktu prawnego zosta³ uzgodniony w komisji pojednawczej, Rada przyjmuje go kwalifikowan¹ wiêkszoœci¹ g³osów, nawet wówczas, gdy odbiega on od propozycji KE; jest to wyj¹tek od zasady, ¿e w takich sytuacjach jest wymagana jednomyœlnoœæ (art. 250 ust. 1). Trzeba jednak zauwa¿yæ, ¿e niektóre przepisy Traktatu przewiduj¹, ¿e w ca³ej procedurze wydawania aktów na ich podstawie, bêdzie wymagana jednomyœlnoœæ w Radzie; por. art. art. 42, art. 47 ust. 2, art. 151 ust. 5 TWE. Takie rozwi¹zanie, na które nalega³a Wielka Brytania, utrudnia wydawanie aktów prawnych w ramach procedury wspó³decydowania. Procedura wspó³decydowania wymaga dyscypliny ze strony uczestnicz¹cych w nim instytucji We wspólnej deklaracji z 1999 r. Rada, PE i KE zobowi¹za³y siê do d¹¿enia, aby akty by³y uchwalane ju¿ w pierwszym czytaniu. Do TA zosta³a do³¹czona deklaracja13, w której pañstwa cz³onkowskie wzywaj¹ PE, Radê i KE do przestrzegania terminów przewidzianych w art. 251 TWE. Ich przed³u¿enie, na co zezwala art. 251 ust. 7 TWE, powinno byæ wyj¹tkiem. Miêdzy drugim czytaniem PE, a podjêciem prac przez komisjê pojednawcz¹ nie powinno up³ywaæ wiêcej ni¿ dziewiêæ miesiêcy. 9.3.6. Procedura wyra¿ania zgody Kolejna procedura, wyra¿enia zgody, polega na tym, ¿e Rada przedstawia PE wydawany przez siebie projekt aktu, przed jego ostatecznym uchwaleniem, a PE ten projekt akceptuje, albo odrzuca. W tym przypadku PE dzia³a jako instytucja nadzorcza, która nie mo¿e wp³ywaæ na treœæ przedk³adanego mu aktu. W praktyce stosuje siê wczeœniejsze konsultacje, aby zmniejszyæ niebezpieczeñstwo, ¿e PE odmówi wyra¿enia zgody. Przepisy Traktatu nie okreœlaj¹ terminu, w jakim zgoda powinna zostaæ wyra¿ona, co pozwala PE na przed³u¿anie trwania omawianej procedury. Procedura ta znajduje zastosowanie do wydawania aktów prawnych (generalnych); por. np. art. 105 ust. 6, art. 107 ust. 5, 161 ust. 1, art. 190 ust. 4 TWE, ale czêœciej do aktów o innym charakterze, np. decyzji o zawarciu niektórych umów miêdzynarodowych przez WE. We wszystkich wskazanych wy¿ej przypadkach, z wyj¹tkiem art. 107 ust. 5 TWE, Rada podejmuje uchwa³y jednomyœlnie. To powoduje ma³¹ elastycznoœæ decyzyjn¹ Rady, w wyniku czego uzyskanie zgody PE na akt okreœlonej treœci mo¿e siê okazaæ trudne. W praktyce jest stosowane postêpowanie pojednawcze, wszelako bez podstaw traktatowych i na zasadzie dobrowolnoœci 1 Por. tekst tej deklaracji, E. Wojtaszek-Mik, C. Mik, Traktaty europejskie, Zakamycze 2000, s. 310. 215 9.4. Podejmowanie uchwa³ w Radzie UE 9.4.1. Sposoby podejmowania uchwa³ Istotne znaczenie dla tworzenia prawa wspólnotowego maj¹ sposoby podejmowania uchwa³ (g³osowania) w Radzie UE. W œwietle przepisów TWE mo¿na wyró¿niæ trzy sposoby g³osowania: zwyk³¹ wiêkszoœci¹ g³osów, wiêkszoœci¹ kwalifikowan¹ oraz jednomyœlnie. 9.4.1.1. Zwyk³a wiêkszoœæ g³osów G³osowanie zwyk³¹ wiêkszoœci¹ g³osów w Radzie charakteryzuje siê tym, ¿e przedstawiciel ka¿dego pañstwa ma do dyspozycji jeden g³os, a do podjêcia uchwa³y jest wymagane wiêcej g³osów „za" ni¿ „przeciw"