... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.
Wysokości ma parę łokci i więcej. Zolnik nosi także nazwę żłukto na Rusi jak i na Litwie. 6. Wiadro do noszenia wody (wedro) jest drewniane, obręczami takiemiż obite, z wicią dotrzymania. Wiaderko (wederce). 7. Konewka (konowka) do noszenia wody i mleka, pół-łokcia i więcej wysokości1). 8. Szaflik (ceber) i cebrzyk (cebryk, cebry czok) do noszenia wody i jadła dla świń, płókania kartofli, pomywania naczyń, zlewania pomyji, i t. d. 9. Spust, ceber z dwoma uszami,* zwykle używany na mleko (nazwę tę ma i przyrząd czy narzędzie bednarskie). — Ceber ten, dość duży, jest to naczynie dworskie lub pachciarskie, u chłopów rzadko kiedy napotykane. 10. Skopek (skopeć) do mleka przy podoju krów, objętości jednego garnca. 11. Maślnica czyli kierznia (byjanka a rzadziej: masny-cia) do robienia masła, składa się'z właściwej konwi maślnej (byjanka), z naczynia wierzchniego (werchołok), i z kija z dnem dziurkowatem (krużok) . Maślanka ma nazwę: ma-slynka. (Przy robieniu masła: O wże sia zawodyt (zawiązuje się, ścieśnia) na masło, wże je krupky usmetani) 12. Stępa (stupa) narzędzie i naczynie do tłuczenia soli, prosa na jagły, jęczmienia na kutię, siemienia na olej i t. d. Wysokość naczynia wynosi dwa łokcie lub więcej. Stępor czyli tłuczok (stowpor, tovkacz) którym się tłucze, jest to drąg gruby, mający wyrżniętą w środku w czworobok dziurę, aby dogodnie było trzymać go obiema rękami przy tłuczeniu s). *) Ług w częstem tu bywa użyciu. „Zabułam sia tóji konowo-czky myty prosła łuhu, i teper-em hnywnaja (gniewna, zła) «arna na sebe, bo nćma czom wody prynesty". *) Wyraz stowpor służy także jako porównanie, na oznaczenie rzeczy grubych, ciężkich i niezgrabnych, n. p, Dywyte-no sia! tają Kaśka samaja, noljakdiwczyna, — ałe szczo nohyto majejach stow-ppry! (U Mazurów i Krakowiaków, mówi się również: nogi jak stępory! — tłucze się po-wsi-noga jak stępor!). 83 13. Koryto, mające długości 3 do 4 łokci, a pół-łokcia wysokości, służy do nasalania połci słoniny i mięsiwa z zabitego wieprza. Wyrabia się z jednej sztuki grubej osiczyny; najlepsze bywa z jaworu, jednak ten gatunek drzewa już jest bardzo rzadki. Końce cztery wystające koryta, zowią się pól ust i e. 14. Peluśte są to także końce i przyczółki żłobów, i dwa końce niecek, gdzie zaczynają się ich wyżłobienia. 15. Niecki (necky) z wyciosaną głębią, długości 2 łokciowej, służą do prania mniejszych części bielizny, do tymczasowego zsypywania ziarna, do kąpania dzieci, a w braku kołyski i do ich kołysania i t. p. 16. Nieczułki (neckułky), niecki mniejsze bo na 1 łokieć długie, służą do pałania krup, do zagniatania ciasta na kluski lub pierogi, do pomywania łyżek i t. p. — Niecki i nieczułki robią się z drzewa lipowego, jaworowego, a najczęściśj z osikowego, bo o takowe tu najłatwiej. Są i inne gospodarcze naczynia, jak np. kałdub naczynie drewniane plecione ze słomy i łyka, — koromysło nosze drewniane na plecy do noszenia wody w dwóch wiadrach uczepionych po końcach, — kosziól koszałka czyli kobiałka (gdy jest z łyka) korobka (gdy jest słomiana), — reszoto, rzeszoto, przetak, i t. d. Naczynia i sprzęty te, przez miejscowych a najczęściój domowych wyrabiane rzemieślników, struktury nader prostej, przedstawiamy tu w wizerunkach wykonanych wedle rysunków na miejscu z natury zdjętych. Naczynia gliniane. Do naczyń glinianych, tu używanych należą: 1. Dzbanek (zbanok) duży do mleka dojenia i noszenia (dwu- i trzy-garcowy). 2. Dzbaneczek (zbanok, zbanoczok) mniejszy od tamtego. 3. Garnki (horszczyky lub zlywky) różnej wielkości do gotowania i t. d.'). ') Garnuszek ma także nazwę waryszok. (Waryty — gotować o mleku mówi się: prażyty). Więc: prażonoje mołoko; perepraży (przegotuj) mołoka, — zaś: wary wodu i t. d. 04 4. Garnek (zliwok) hładysz v. hładyszka, półtora lub dwugarncowy do mleka (pomazursku: dzieżka na mleko). 6. Miski (niysky). 6. Rynka (tygiel) do smażenia okrasy. 7. Donica (dojny ci a) do wiercenia maku, sera i t. p. z czarnśj palona gliny, kształtu głębokiej miski (w Galicyi i po nad Bugiem, na Podlasiu, zwana ma kutra). Wałek do wiercenia w donicy (wertioeh) drewniany, w końcach cieńszy niż we środku. Części garnkowi dzbanków zowią się: ucho, dno v. dence, brzuch v. briuch to jest cała baryłkowata powierzchnia główną zamykająca objętość; wince, część zwężona nad brzuchem, tuż pod wierzchem; ber eh wywinięty brzeg u wierzchu. Czasami mają one i pokrywkę (pokryszka). Wszystkie te naczynia, wiejscy garncarze (zduny, hor-szczar'i) wypalają na czarno ze zwykłej tu siwej gliny, bez polewy, i rozwożą takowe po wsiach najczęściej na odpusty, lub po miasteczkach na jarmarki'). *) Praktyczny sposób załatania garnka, gdy się w nim dziurka zrobi, zowiątu: zaszycie krupami