... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.
Grób skrzynkowy kultury pomorskiej (Leœno). ludzkiej przy jednoczesnym wzroœcie danych mówi¹cych o regeneracji szaty leœnej. W tych nowych warunkach naturalnych bardziej skuteczny okaza³ siê model gospodarczo-spo³eczny, który zwi¹zany by³ z kultur¹ pomorsk¹. Zaletami nowego modelu okaza³y siê bardziej rozproszone struktury osadnicze, tworzone przez mobilne, niewielkie grupy ludnoœci, a tak¿e rolnictwo bazuj¹ce na lekkich, po³o¿onych wy¿ej i bardziej suchych glebach. Kulturê pomorsk¹ wywodzi siê z grupy kaszubskiej kultury ³u¿yckiej, istniej¹cej na terenie Pomorza Gdañskiego do schy³ku epoki br¹zu. W pocz¹tkach epoki ¿elaza grupa kaszubska uleg³a przekszta³ceniu, w jej miejsce powsta³a jednostka okreœlana jako grupa (lub faza) wielkowiejska, której nazwa pochodzi od stanowiska odkrytego we W³adys³awowie-Wielkiej Wsi. Zmiany dotyczy³y m.in. odejœcia od zwyczaju umieszczania pochówków pod nasypami kurhanów i powstania cia³opalnych, zwykle popielnicowych, cmentarzysk p³askich. Jednoczeœnie dosz³o do przeobra¿eñ stylistycznych, widocznych w formach i zdobieniach ceramiki. Ca³oœæ uchwytnego w Ÿród³ach archeologicznych obrazu tej jednostki pozwala wi¹zaæ j¹ z kultur¹ ³u¿yck¹. Do bardzo interesuj¹cych znalezisk, pochodz¹cych ze stanowisk grupy wielkowiejskiej, nale¿¹ nieliczne urny domkowe - wykonane z gliny realistyczne modele budynków. S¹ one œwiadectwem kontaktów z terenami pó³nocnej czêœci œrodkowych Niemiec, gdzie w tym czasie rozwija³a siê, powi¹zana z grup¹bia³owick¹kultury ³u¿yckiej, kultura urn domkowych. Urny domkowe zwracaj¹ uwagê nie tylko sw¹ osobliw¹ form¹, ale stanowi¹ dowód kontaktów terenów œrodkowoeuropejskich z obszarami œrodkowej Italii, gdzie wystêpuj¹ na cmentarzyskach z tego okresu bardzo podobne zabytki. Najdawniejsze dzieje ziem polskich Ryæ. 91 Popielnice twarzowe kultury pomorskiej. W ci¹gu okresu halsztackiego D na terenie Pomorza Wschodniego, na bazie grupy wielkowiejskiej, wykszta³ci³a siê nowa jednostka - kultura pomorska, okreœlana tak¿e jako kultura wschodniopomorska lub wejherowsko-krotoszyñska, nazywana wczeœniej kultur¹ grobów skrzynkowych lub kultur¹ urn twarzowych! Te ostatnie okreœlenia odnosz¹ siê do dwóch najbardziej wyrazistych cech kultury pomorskiej. Pierwsz¹ z nich jest konstrukcja grobów z p³yt lub g³azów kamiennych w kszta³cie prostok¹tnej skrzyni, z dnem wy³o¿onym kamieniami, w której umieszczano czêsto szereg popielnic (nawet do 30). Te groby zbiorowe przykrywane by³y w niektórych przypadkach nasypem kurhanowym, zazwyczaj jednak spotykamy cmentarzyska p³askie. Zwraca uwagê brak œladów wielokrotnego otwierania tych konstrukcji. Mo¿e to sugerowaæ, ¿e prochy zmar³ych przechowywane by³y w popielnicach przez d³u¿szy czas w innym miejscu, a nastêpnie sk³adane razem do grobu. Zwyczaje takie praktykowa³y jeszcze do niedawna niektóre plemiona. Bardziej jednak znan¹, drug¹ z kolei, cech¹ kultury pomorskiej by³ zwyczaj zdobienia popielnic rysami twarzy, umieszczanymi w górnych czêœciach gruszkowatych naczyñ o baniastym brzuœcu i doœæ wysokiej szyi, charakteryzuj¹cych siê czarn¹, wyg³adzon¹ powierzchni¹. Tego typu popielnice zaopatrzone by³y w przykrywki przypominaj¹ce niekiedy nakrycia g³owy. We wczesnej fazie rozwoju kultury pomorskiej zdobi¹ce popielnicê rysy twarzy wykonywano bardzo realistycznie, oddaj¹c zapewne niektóre indywidualne cechy wygl¹du zmar³ego. Zagadnienie genezy popielnic twarzowych jest od dawna przedmiotem dyskusji. Mo¿na wskazywaæ na lokalne pod³o¿e, doszukuj¹c siê podobieñstw w sposobach zdobienia naczyñ przez ludnoœæ grupy wielkowiejskiej. Jednak znacznie bardziej prawdopodobna jest hipoteza, w myœl której genezê 184 Wczesna epoka ¿elaza i pocz¹tek okresu lateñskiego urn twarzowych nale¿y ³¹czyæ z wp³ywami etruskimi. Znane s¹ bowiem ze œrodkowej Italii, datowane z VIII-VI w. a.C., popielnice z wyobra¿eniami twarzy, tzw. kanopy. Pomys³ chowania szcz¹tków zmar³ych w tak zdobionych naczyniach, podobnie jak zwyczaj u¿ywania urn domkowych, przenikn¹³ na teren œrodkowej Europy zapewne dziêki intensywnym kontaktom handlowym, wynikaj¹cym przede wszystkim z popytu na bursztyn. Trudno jednak okreœliæ jednoznacznie, w jaki sposób idee zwi¹zane z rytua³ami pogrzebowymi dotar³y do œrodkowej Europy. Sugeruje siê drogê szlakiem biegn¹cym wzd³u¿ £aby albo prowadz¹cym bezpoœrednio z po³udnia przez tereny kultury ³u¿yckiej, lub te¿ szlakiem morskim, id¹cym wokó³ Europy na wybrze¿a Morza Pó³nocnego, a stamt¹d na Pomorze Gdañskie. Ryæ. 92. Naczynie przykrywaj¹ce popielnicê z grobu podklo-szowego kultury pomorskiej z miejscowoœci £ochyñsko. Inny typ ornamentyki spotykanej na popielnicach kultury pomorskiej nawi¹zuje do grupy wschodniowielkopolskiej kultury ³u¿yckiej. Nale¿¹ do niego zdobienie naczyñ za pomoc¹ bia³ej inkrustacji oraz wystêpowanie wykonanych technik¹ rycia przedstawieñ figuralnych, tworz¹cych czasami sceny narracyjne