... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.
Wiele naszych społecznych zwyczajów i instytucji opiera się na założeniu, że heteroseksualizm jest prawidłowym i właściwym sposobem utrzymywania związków seksualnych. Odmienne postępowanie jest uważane za "anormalne", "grzeszne" i (często) występne. * * * Ryc. 8.16. Napis na trzymanej przez kobietę tablicy głosi: |Jestem |dumna |z |mego |syna |homoseksualisty. * * * Niedawne ujawnienie się grup homoseksualnych w wielu miasteczkach uniwersyteckich i większych miastach jest ważnym wskaźnikiem zarówno "faktu" istnienia homoseksualizmu, jak i potrzeby, aby "porządne" społeczeństwo przewartościowało swe postawy wobec społeczności homoseksualnej. Czy wiesz, że w większości stanów dobrowolne, intymne stosunki homoseksualne między dorosłymi osobami są traktowane jako przestępstwo? W siedmiu stanach czyny takie są zagrożone karą dożywotniego więzienia, a w trzydziestu pięciu innych maksymalna kara wynosi przynajmniej dziesięć lat więzienia. Do niedawna psychiatria uznawała homoseksualistę za osobę chorą, z poważnym "zaburzeniem umysłowym", które należy leczyć tak długo, dopóki, "pacjent" nie odrzuci tego niewłaściwego upodobania na rzecz heteroseksualizmu. Kilku nadgorliwych "modyfikatorów zachowania", zniecierpliwionych gadaniem i dociekaniem, po prostu dołącza elektrody i aplikuje homoseksualiście wstrząsy za każdym razem, gdy wystąpi u niego reakcja na bodziec wzrokowy "tej samej płci". Pobudzenie wywoływane takimi bodźcami wkrótce wygasa i można teraz, przy zastosowaniu odpowiedniej procedury wzmacniania, "przeprogramować" daną osobę tak, aby podniecały ją obrazki przedstawiające osoby płci przeciwnej. (W niektórych przypadkach ta nowa reakcja generalizuje się z przezroczy terapeuty na rzeczywistych ludzi). Czy jednak homoseksualizm jest zaburzeniem psychicznym? Czy powinniśmy omawiać go w Rozdziałach 11 i 12 niniejszego podręcznika? "14 grudnia 1973 roku homoseksualiści byli chorymi psychicznie zboczeńcami seksualnymi. 15 grudnia 1973 roku homoseksualiści nie byli już chorymi psychicznie zboczeńcami". Przemiana ta nie była wynikiem masowej terapii, lecz głosowania członków zarządu American Psychiatric Association (Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego). Oświadczyli oni, że homoseksualizm jest "zaburzeniem orientacji seksualnej" nie wymagającym leczenia, o ile dana jednostka nie życzy sobie tego. Zmiana ta jest sygnałem nowego nastawienia wobec akceptowania odmiennych stylów życia. Heteroseksualizm jest normą statystyczną; do tej kategorii należy większość ludzi. Czy jednak wynika z tego, że jest on "normalny" w sensie psychologicznym czy osobistym, lub też, że homoseksualizm jest "anormalny"? Doniosłe znaczenie większej tolerancji w naszych poglądach na homoseksualizm polega na tym, że tolerancja taka pozwala wszystkim ludziom na większą swobodę autoekspresji i życia ukierunkowanego ku celom wyznaczonym zgodnie z preferencjami osobistymi, a nie jedynie podyktowanymi przez konwencję społeczną czy obawę wykrycia. Nie oznacza to, że "całe piekło wyrwie się na wolność" i każdy stanie się homoseksualistą, lecz że ci, którzy nimi są lub wolą być, nie muszą robić tego w wyniku buntu, urazu czy też odrzucenia wartości rodzicielskich i społecznych, lecz dlatego, że z różnych powodów natury osobistej uważają oni towarzystwo osób tej samej płci za bardziej pożądane niż osób płci przeciwnej. Streszczenie rozdziału Badanie motywacji polega na poszukiwaniu przyczyn zachowania. Motywów nie można zaobserwować bezpośrednio; są one |zmiennymi |pośredniczącymi, o których możemy jedynie wnioskować badając zależność między bodźcami i reakcjami. Motywacja obejmuje następujące aspekty: 1Ď) wzbudzenie, 2Ď) ukierunkowanie wysiłku, 3Ď) selektywną uwagę, 4Ď) organizację aktywności, 5Ď) wytrwałość. Wnioskujemy o istnieniu motywów, aby: 1Ď) wyjaśnić różnicę między zachowaniem różnych jednostek, 2Ď) wnioskować o wewnętrznych dyspozycjach na podstawie obserwowalnych zachowań, 3Ď) określić wewnętrzne źródła zachowania, 4Ď) przypisywać ludziom intencje, odpowiedzialność i winę, 5Ď) ustalać związki między procesami fizjologicznymi a zachowaniem zewnętrznym. Chociaż poszczególne stany motywacyjne powodują wzbudzenie, to istnieje także układ ogólnego wzburzenia, to istnieje jednakże także układ ogólnego wzbudzenia. Jest to |siatkowaty |układ aktywujący znajdujący się w rdzeniu przedłużonym w pniu mózgu i międzymózgowiu. Pośrednie poziomy wzbudzenia prowadzą do bardziej efektywnego zachowania niż poziom wysoki lub niski (|krzywa |w |kształcie |odwróconej |litery |U). |Popędy |biologiczne wynikają z podstawowych potrzeb tkankowych organizmu. |Homeostaza jest to tendencja do utrzymywania stałego środowiska wewnętrznego w granicach niezbędnych dla równowagi fizjologicznej. Popędy biologiczne można badać pozostawiając organizm jakiejś związanej z popędem substancji lub poddając go jakiejś przykrej stymulacji, a następnie mierząc spowodowane w ten sposób zmiany w zachowaniu. |Popęd |głodu jest przedmiotem największej liczby badań. Stan głodu wywołuje się pozbawiając organizm pokarmu. |Reakcja |konsumacyjna, w tym wypadku jedzenie, zaspokaja organizm i redukuje stan popędu. Skurcze żołądka odgrywają pewną rolę w wywoływaniu uczucia głodu, podobnie jak poziom cukru we krwi