... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.
Selekcją mogłyby zostać objęte bibliografie bieżące o częstotliwości większej niż roczna, bibliografie zalecające dla masowego czytelnika oraz bibliografie załącznikowe27. 27 H. Sawoniak: O bieżącą międzynarodową bibliografię bibliografii. Na przykładzie Bibliographische Berichte. „Przegląd Biblioteczny" 1969 z. 2/3, s. 134-150. 237 10.6. Bibliografia a rynek książki Między systemem bibliografii a środowiskiem wydających i sprzedających książki powstają różne rodzaje związków, w których występuje konieczność współdziałania wielu środowisk zajmujących się informowaniem o książkach zapowiadanych czyli znajdujących się w procesie wydawniczym, świeżo wydanych i dostępnych w handlu lub już sprzedanych. Wydawca, hurtownik i księgarz są zainteresowani, by informacja o ich wysiłku edytorskim szybko dotarła do nabywcy za pośrednictwem odpowiedniej bibliografii, zawierającej dane ważne dla handlu. Bibliograf chciałby dowiedzieć się 0 książce jak najszybciej, aby zapewnić sobie pozyskanie egzemplarzy do opisu, a także dostosować opis bibliograficzny do potrzeb użytkowników bibliografii: handlowców, bibliotek gromadzących i udostępniający publikacje oraz innych środowisk nabywców. Oczekiwania są więc różne i wymagają zastosowania odpowiednich metod i służb bibliograficzno-informacyjnych. Bibliografia wobec programu CIP (Cataloguing in Publication Programme) Pomysł CIP jest równie dawny, jak myśl o ujednoliceniu zasad katalogowania, ale jego celem - czego już pierwotnie oczekiwano - miało być głównie przekazanie bibliotekom centralnie wykonanego opisu katalogowego wraz z wpływającą książką. Rezultatem wdrażania tego programu były opracowane centralnie drukowane karty katalogowe, a następnie opisy bibliograficzne drukowane bezpośrednio w książkach. Z czasem - zwłaszcza w miarę rozwoju automatyzacji w wielu sferach życia - pomysł CIP był coraz bardziej kojarzony z potrzebą szybkiej informacji wydawniczej i bibliograficznej. Międzynarodowy kongres w Paryżu w 1977 r. uznał koncepcję CIP za pokrewną bieżącej bibliografii narodowej. W 1982 r. na spotkaniu bibliotekarzy i wydawców w Ottawie podsumowano rozwój tego programu, a następnie sporządzono przewodnik po problemach CIP2^. Zalecono powierzenie programu CIP narodowym centralom bibliograficznym i zaproszenie wydawców do udziału w jego realizacji. Narodowa centrala bibliograficzna - na podstawie dostarczonych materiałów (makiet kart tytułowych, korekt wydawniczych, kserokopii kart tytułowych 1 metryczek wydawniczych książek oraz wyszczególnionych na formularzach danych) winna dostarczyć w jak najkrótszym czasie poprawny opis publikacji znajdującej się w końcowej fazie procesu wydawniczego. W różnych krajach wdrożenie programu CIP dało odmienne rezultaty. Przede wszystkim stało się zauważalne, że program może być realizowany za pośrednictwem jednej centrali lub w systemie zdecentralizowanym. Centralne realizowanie CIP występuje w Stanach Zjednoczonych - 28 D. Anderson: Guidelines for Cataloguing in Publication. Paris 1986. 238 kraju ojczystym tego programu. Zdecentralizowany system CIP stosuje się w Kanadzie, gdzie kilka bibliotek sporządza opisy