... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.
Mózg głodnego kota miał zatem za zadanie wytworzyć więcej fal o rytmie sensoryczno-motorycznym, tak aby kot dostał jedzenie. To, czy głodny kot będzie jadł czy nie, zostało całkowicie uzależnione od tego, czy jego mózg potrafi zmienić rytm swoich własnych fal. Po dwudziestu sesjach treningowych właściwe rytmy były wytwarzane częściej niż przedtem. Następnie, gdy kota przestano nagradzać za wytwarzanie tych rytmów, mózg zmniejszał ich "produkcję" (podał Chase, 1973). Przypuszczalnie niewielu jest uczniów zdolniejszych i pilniejszych od mózgu - co wykazały dalsze badania, w których występowanie rytmu sensoryczno-motorycznego u kotów warunkowano tak, aby pojawił się tylko w jednej półkuli mózgowej. Gdy koty te spały, wówczas tylko ta jedna strona mózgu była nadal pod wpływem tego, co nauczyła się robić w czasie czuwania. Najbardziej ekscytujące ze wszystkich jest chyba eksperyment M. B. Stermana (1971), w którym porównywano reakcję na pewną trującą substancję, jakie występowały u kotów ćwiczonych w regulowaniu aktywności elektrycznej swego mózgu i kotów nie poddawanych żadnemu specjalnemu treningowi. Sterman mówi o ćwiczonych kotach co następuje: "Interesujące było obserwowanie tych zwierząt. Chociaż były one ćwiczone dużo wcześniej, zdawały się opanować wyładowania występujące w ich mózgach przez przyjęcie dziwacznej, nieruchomej postawy, częste gapienie się w przestrzeń lub wpatrywanie się w nieruchomą, podniesioną łapę. Najwyraźniej nauczyły się, jak hamować aktywność ruchową i w ten sposób opóźniać, a nawet zapobiegać wystąpieniu reakcji ruchowych (drgawek) wywoływanych działaniem tego niezwykle toksycznego środka". Nasze potencjalne możliwości, jeśli chodzi o programowanie własnego mózgu w taki sposób, by wykorzystać go do podtrzymywania i wzbogacania naszego życia, wydaje się nieograniczone. Streszczenie rozdziału Naukowe badania nad mózgiem ludzkim rozpoczęły się na początku XVI wieku. Zakładając, że ciało i mózg mają charakter mechanistyczny, w odróżnieniu od spirytualistycznej duszy, Rene Descartes przezwyciężył religijne obiekcje wobec badania funkcji mózgu. Ci psychofizjologowie, którzy poszli w ślady Descartesa, skłonni są przyjmować podejście |redukcjonistyczne - starają się oni zrozumieć złożone procesy zachowania, badając prostsze zjawiska neurologiczne czy biochemiczne. Wielu innych psychologów wybiera podejście |holistyczne, badając organizm jako całość, nie jego funkcjonujące elementy. Wymagania środowiska kształtują cechy żyjących gatunków, ponieważ zapewniają przetrwanie i reprodukcję tych jednostek, które mają największą zdolność przystosowania się. Przekazywanie cech z pokolenia na pokolenie dokonuje się za pośrednictwem |chromosomów; składają się one z |genów - długich skręconych spirali kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA). |D|N|A kieruje reprodukcją komórek organizmu i wytwarzaniem protein. |Mutacje, czyli zmiany w strukturze DNA, mogą powodować korzystne lub niekorzystne zmiany w organizmie przekazywane przyszłym pokoleniom. W rozmnażaniu płciowym dwie |komórki |zarodkowe (męski |plemnik i żeńska |komórka |jajowa) łączą się tworząc |zygotę - pojedynczą komórkę, która rozwinie się w nowego osobnika. Ponieważ zarówno plemnik, jak i komórka jajowa, zawierają tylko po połowie chromosomów niezbędnych dla komórek nowego organizmu, zatem geny występujące w danym gatunku nieustannie układają się w nowe kombinacje. Chociaż organizmy jednokomórkowe zawierają elementy niezbędne dla przetrwania, to jednak ich zdolność przystosowywania się jest ograniczona. Organizmy wielokomórkowe cechuje znacznie większa elastyczność, wynikająca ze |specjalizacji komórek dostosowanych do pełnienia różnego typu funkcji. Wyspecjalizowane komórki tworzące |układ |nerwowy umożliwiają organizmowi przetwarzanie informacji z otoczenia i reagowanie na nie. Podstawowymi elementami układu nerwowego są |komórki |nerwowe, czyli |neurony, które przekazują informację w formie |impulsów |nerwowych. Neurony różnią się wielkością i kształtem, lecz każdy składa się z |ciała |komórkowego, |dendrytów, które odbierają impulsy nerwowe oraz |aksonu, który przekazuje impulsy do innych neuronów. |Przewodzenie |impulsów |wzdłuż |aksonu przenosi informację w obrębie neuronu; |przekazywanie |synaptyczne przenosi ją przez synapsę do innego neuronu. W stanie spoczynku akson jest |spolaryzowany, przy czym wewnętrzna powierzchnia błony komórkowej ma ładunek elektryczny ujemny w stosunku do powierzchni zewnętrznej. Impuls nerwowy powstaje wówczas, gdy stymulacja jest dostatecznie silna, by spowodować |depolaryzację błony; ta zmiana |potencjału |błony biegnie następnie wzdłuż włókna nerwowego. Akson przekazuje na zasadzie "|wszystko |albo |nic" - albo pełen impuls, albo nie przekazuje w ogóle żadnego impulsu. Liczba wyładowujących się neuronów oraz częstotliwość tych wyładowań przekazują informację o intensywności stymulacji. W |przekazywaniu |synaptycznym informacja jest przenoszona przez synapsę (maleńką szczelinę między jednym neuronem a następnym) za pośrednictwem |chemicznych |substancji |przekaźnikowych, które wpływają na polaryzację następnego neuronu. Jeśli polaryzacja |błony |postsynaptycznej zmaleje, to następne neuron wyładowuje się. Dzięki |sumowaniu |przestrzennemu i |czasowemu możliwa jest integracja informacji przychodzącej z kilku neuronów