... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.
§ 3. Zasada samostanowienia narodów Źródłem zasady samostanowienia narodów w prawie międzynaro- dowym jest Karta Narodów Zjednoczonych (art. l p. 2 i art. 55). Z dokumentów konferencji założycielskiej w San Francisco wynikają następujące ustalenia: 1) zasada samostanowienia narodów jest organicznie związana z zasadą równouprawnienia narodów, 2) istotnym elementem tej zasady jest swobodny i prawdziwy wyraz woli narodów, 36 3) zasada ta ma charakter antyfaszystowski, 4) zasada ta nie sprzeciwia się dobrowolnym związkom narodów, 5) zasada ta dotyczy wszystkich narodów, bez względu na stopień ich rozwoju i formę bytu politycznego, 6) zasada ta powinna być interpretowana w związku z innymi postanowieniami Karty NZ4. W czasie swojej działalności Organizacja Narodów Zjednoczonych uchwaliła bardzo wiele różnego rodzaju aktów dotyczących zasady samostanowienia narodów. Szczególne znaczenie mają jednobrzmiące postanowienia obu Międzynarodowych Paktów Praw Człowieka z dnia 16 grudnia 1966 r., gdyż mają one charakter umów między- narodowych wiążących ich strony pod względem prawnomiędzynaro- dowym. Artykuły te mają następujące brzmienie: „Wszystkie narody mają prawo do samostanowienia. Na mocy tego prawa swobodnie ustanawiają one swój status polityczny i swobodnie kontynuują swój rozwój gospodarczy, społeczny i kulturalny" (art. l p. l)5. Prawo do samostanowienia w ujęciu tego postanowienia, jak i wielu innych, przysługuje wszystkim narodom. Uznając uniwer- salny charakter zasady samostanowienia narodów trzeba jednak zara- zem uwzględniać istotne różnice w zastosowaniu jej do państw z jednej strony oraz do terytoriów kolonialnych z drugiej. Zasada samostanowienia narodów nie jest identyczna z zasadą suwerenności państw, co wynika choćby z niemożności utożsamiania narodu z państwem. Interpretacja obu tych zasad prawa między- narodowego wymaga uzgodnienia ich treści. Zasady te uzupełniają się, warunkują wzajemnie, a niekiedy splatają się ze sobą do tego stopnia, że trudno jest je odróżnić. Większość państw współczesnych posiada ludność o dużym zróż- nicowaniu etnicznym, co samo przez się nie jest sprzeczne z zasadą samostanowienia narodów. Karta NZ wymaga natomiast, aby państ- wa wielonarodowe przestrzegały w swym ustroju wewnętrznym rów- nouprawnienia narodów. Spełnienie tego wymagania powinno na- stąpić przede wszystkim w drodze pełnego równouprawnienia wszyst- kich obywateli bez względu na narodowość czy rasę. Międzynarodo- 4 United Nations Conference on International Organization. Selected Documents, Washington 1946, s. 482. 5 K. Kocót, R. Wolflce, op. cit.,s. 213. 37 woprawny obowiązek przestrzegania równouprawnienia narodów może być realizowany w ramach różnych ustrojów konstytucyjnych, podczas gdy wybór spośród nich należy do wyłącznej kompetencji zainteresowanego państwa. Państwa wielonarodowe mogą samodziel- nie i dowolnie zmieniać swój ustrój konstytucyjny, z tym jednak zastrzeżeniem, że zmiany te nie powinny naruszać kardynalnego warunku równouprawnienia narodów. Spełnienie tego warunku stwa- rza domniemanie, że narody danego państwa tworzą dobrowolny związek i zbędna, a nawet niedopuszczalna byłaby jakakolwiek ze- wnętrzna weryfikacja tego stanu. Według Karty NZ, o sprawach ustroju społeczno-politycznego każdego państwa może decydować wyłącznie jego ludność bez in- gerencji ze strony innych państw i ze strony ONZ. Właśnie do ludności należy decyzja o utrzymaniu lub zmianie istniejącego ustro- ju, co wynika zarówno z zasady samostanowienia narodów, jak i z zasady suwerenności państw, które w takim przypadku ściśle wiążą się ze sobą. Uznanie zasady pokojowego współistnienia państw bez względu na ich ustrój społeczno-polityczny nie zmierza do utrzymania politycznego status quo w skali światowej, lecz dopu- szcza zmiany w układzie sił na arenie międzynarodowej, z tym jednak zastrzeżeniem, że zmiany te powinny być rezultatem woli zainteresowanych narodów i powinny wykluczać groźbę lub użycie siły z zewnątrz. Zasada samostanowienia narodów wymaga, aby ustrój społecz- no-polityczny każdego państwa odpowiadał układowi jego sił we- wnętrznych i był funkcją zmian w tym układzie. Żadne państwo ani naród nie żyje w izolacji i nie sposób zapobiec ideologicznym wpły- wom z zewnątrz na ich oblicze społeczno-polityczne. Tego rodzaju oddziaływanie nie może być traktowane jako ingerencja sprzeczna z prawem międzynarodowym. Wpływ czynników zewnętrznych na sytuację wewnętrzną poszczególnych państw w żadnym razie nie powinien naruszać art. 2 p. 4 Karty NZ, który zabrania stosowania groźby lub użycia siły przeciwko integralności terytorialnej lub nie- podległości politycznej jakiegokolwiek państwa. Na wszystkich państ- wach ciąży obowiązek nieingerowania w sprawy wewnętrzne innych państw i uszanowanie woli innych narodów. Ze stanowiska zasady samostanowienia narodów, która w intenqi autorów Karty NZ miała mieć charakter antyfaszystowski, iizasad- 38 niona była akcja mająca na celu ułatwienie narodowi hiszpańskiemu wyłonienia rządu demokratycznego. Z inicjatywy Polski Zgromadze- nie Ogólne ONZ uznało w rezolucji z dnia 12 grudnia 1946 r., że frankistowski rząd Hiszpanii jest rządem faszystowskim, narzuconym narodowi hiszpańskiemu przy pomocy państw „osi" oraz zaleciło państwom członkowskim odwołanie przedstawicieli dyplomatycznych z Madrytu6. Całkiej inaczej należy oceniać na przykład uchwałę konferencji państw amerykańskich w Punta del Este (styczeń 1962 r.), która stwierdzała, że przyjęcie przez jakiekolwiek państwo członkowskie Organizacji Państw Amerykańskich marksizmu-leninizmu jest niezgo- dne z systemem międzyamerykańskim7. Zarówno stanowisko odma- wiające narodom amerykańskim prawa wyboru ustroju socjalistycz- nego, jak i tak zwana doktryna Breżniewa wykluczająca możliwość zmiany ustroju społeczno-politycznego przez państwa, w których ustrój socjalistyczny został już zaprowadzony, były zdecydowanie sprzeczne z zasadą samostanowienia narodów. Celem zasady samostanowienia narodów jest stworzenie takich warunków, aby narody mogły żyć i rozwijać się według własnego uznania. Nie chodzi natomiast o petryfikację mapy politycznej świata zarówno w sensie układu sił ustrojowych, jak i w sensie układu terytorialnego. Narody są wyłącznymi dysponentami niepodległości swych państw, więc tylko one mogą dokonać zjednoczenia dwu lub więcej państw, rezygnując z odrębnego istnienia. Akt taki jest zgodny z zasa- dą samostanowienia narodów, jeśli jest w pełni dobrowolny. Jest on tak bardzo ważny i brzemienny w tak poważne konsekwencje, że w jego podjęciu narody nie powinny być zastępowane przez nikogo z zewnątrz. Nawet własne organy państwowe mogą tego rodzaju decyzję podjąć pod warunkiem jej zgodności z życzeniami narodu wyrażonymi w sposób bezpośredni lub ewentualnie pośredni, ale jednoznaczny