... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.
Przekaz ten wymieniający miasta i panujących w nich władców od czasów legendarnych. Praca została Najwyraźniej ukończona zaledwie kilka lat po zwycięstwie Utuhengala, określa okres jego panowania na 7 lat, 6 miesięcy i 15 dni czyli nie podając pełnego czasu trwania jego rządów a jedynie do tego momentu, w którym autor zakończył swą pracę. Od Gutejczyków Utuhengal przejął dawny tytuł ramsina "król czterech stron świata". Interweniował w starym konflikcie granicznym pomiędzy Lagasz a Ur, zażądał od tego ostatniego miasta oddania spornych terenów, przywracając je prawowitym właścicielom Ningirsu, bogu z Girsu, i Nansze, bogini z Niny. Nie jest całkowicie jasne, dlaczego Utuhengal stanął po stronie niezależnego wówczas, jak się wydaje, Lagasz i ugodził boleśnie swego wasala z Ur. Miasto to wówczas zarządzane przez wojskowego namiestnika nammu, który, jak można sądzić, urodził się w nil on sam nazywał siebie urodzonym w domu Ekisznugal, głównej świątyni miasta lecz swój wywodził zapewne z Uruk, o czym świadczyć ma fakt, że prywatnie czczonymi przezeń i przez członków jego rodziny bogami byli Ninsum i Lugalbanda, miejskie bóstwa Uruk. Możliwe, że Urnammu wykazywał zbyt dużą agresywność i niezależność, wobec czego należało przywołać go do porządku. Następcą Utuhengala został Urnammu (2112-2095 p.n.e.), który w pierwszych latach panowania wznowił spór z miastem Lagasz, atakując i zabijając jego nowego króla, Nammahni(2113-2111 p.n.e.), następcę Pirigme. W wyniku tego zwycięstwa Urnammu przejął ziemie Lagasz, oddając je w zarząd własnym namiestnikom. Wytyczył też nową linię graniczną, zapewne korzystniejszą dla Ur, i wykopał graniczny kanał Nannagugal, twierdząc że: "Kierując się sądem Utu (boga sprawiedliwości) wyjaśnił podstawowe fakty i potwierdził świadectwa (na temat granicy)". Urnammu skorzystał także z królewskiego przywileju i wydał w pierwszym roku panowania szereg przepisów prawnych, łagodząc w pewnych wypadkach nazbyt surowe prawo zwyczajowe. Wzorem Uruinimginy brał w obronę najsłabsze grupy w społeczeństwie, wdowy i sieroty, oraz odebrał dotychczasowym administratorom podstawowych dziedzin gospodarki, jak żegluga, hodowla itp. , posiadane przez nich środki produkcji. Zmienił również przepisy dotyczące wypadków napaści i pobicia, zastępując zwyczaj gwałtownej zemsty zróżnicowanymi karami grzywny, oraz uregulował przepisy prawne tyczące rozwodów i wypadków porwania. Wydaje się, że większa część panowania Urnammu upłynęła pod znakiem pokoju. Pozwoliło to władcy poświęcić swój czas odbudowie w całym kraju świątyń, które popadły w ruinę w okresie panowania Gutejczyków. Najważniejszym z tych przedsięwzięć była odbudowa świątyni Enlila w Nippur, Ekur. Król ten położył także podwaliny pod nowy, scentralizowany system administracyjny, w którym miastami zarządzali wyznaczeni przez władcę, i niekiedy przenoszeni ze stanowiska na stanowisko, namiestnicy. Zachowali oni tytuł ensi, pozbawiony już jednak dawnego waloru niezależności. W zgodzie z położeniem nacisku na ścisłą centralizację władzy pozostawało realistyczne ograniczenie ambicji terytorialnych do południowomezopotamskiego centrum kraju. Urnammu odrzucił dumne miano "króla czterech stron świata", poprzestając na tytule "króla Ur, króla Kingir i Kiuń", czyli południowej Mezopotamii. Nie oznacza to, że Urnammu nie doceniał ważności międzynarodowej wymiany; nie chciał raczej dać się wciągnąć w zakrojone na szeroką skalę przedsięwzięcia militarne. Tam, gdzie było to możliwe, popierał rozwój handlu. Na samym początku panowania założył na przykład na wybrzeżu morskim "miejsce rejestracji" dla statków handlujących z krajem Magan, by były one bezpieczne od napadów grasujących na południowych bagnach rozbójników. Następcą Urnammu został jego syn, Szulgi (2094-2047 p.n.e.). Przez pierwszą połowę swego bardzo długiego panowania kontynuował pokojową politykę ojca, zachowując jego tytuł i ograniczone roszczenia terytorialne. O ile władcy mieniący się królami czterech stron świata podejmowali herkulesowe zaiste wysiłki, by utrzymać w pokoju i bezpieczeństwie cały główny szlak handlowy od Morza Śródziemnego na północnym zachodzie do Elamu i Parahszum na południowym wschodzie, to Szulgi ograniczał się do zapewnienia bezpiecznej komunikacji na trasach przebiegających w granicach jego państwa. Przy drogach, wymierzonych w podwójnych milach, znajdowały się zajazdy, w których podróżni mogli bezpiecznie spędzić noc. W końcu jednak, po latach wewnętrznej konsolidacji kraju, tradycyjne ambicje do kontrolowania dróg handlowych daty o sobie znać. Szulgi uległ im i przyjął tytuł "króla czterech stron świata" oraz, podobnie jak Naramsin, sam się deifikował. Pierwszą oznaką tych nowych, bardziej ambitnych zamierzeń, stało się zawarcie, w osiemnastym roku panowania Szulgi, politycznego małżeństwa pomiędzy jego córką a władcą z Marhaszi (dawne Barahszum), co wyraźnie wskazuje na zainteresowanie Ur tą miejscowością i kontrolowaną przez nią wschodnią drogą handlową. W trzydziestym roku swego panowania Szulgi wydał kolejną córkę za władcę Anszan, miejscowości położonej również przy wschodnim szlaku. Niestety mariaż ten nie przyniósł widać oczekiwanych rezultatów, skoro już cztery lata później król był zmuszony złupić Anszan