... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.

rozdz. 3: Górnictwo: gorące kasztany wtadzy. 192 zebranych informacji. Jest przeto rzeczą niezwykle korzystną, że obowiązująca w latach 1970-1986 w statystyce państwowej klasyfikacja nie odbiega w zasadzie od postulowanego przez socjologów modelu grupowania, co jest skądinąd zrozumiałe, skoro autorami założeń do klasyfikacji byli socjologowie26. Udział poszczególnych kategorii społeczno-zawodowych w strukturze samobójstw można rozpatrywać posługując się współczynnikiem określającym proporcje udziału samobójców w poszczególnych grupach społeczno-zawodowych. Jest on przeliczany na odpowiednią liczbę osób danej grupy (ten powszechnie przyjęty wskaźnik stosowany był w tej książce w odniesieniu do polskich i światowych informacji dotyczących struktury demograficzno-społecznej samobójców). Współczynnikiem tym jednak nie możemy się posłużyć w odniesieniu do społeczno-zawodowej struktury samobójców. Statystyka zgonów (w której mieszczą się samobójstwa dokonane) była gromadzona w latach 70. zgodnie z pierwotnie przyjętym schematem kategorii społeczno-zawodowych, natomiast cała (żyjąca) populacja ludności Polski została zaliczona do kategorii o innym zakresie. Nie są to co prawda zasadnicze i radykalne różnice między oboma schematami grupowania, nietrafne byłoby jednak stosowanie mierników statystycznych do nie w pełni porównywalnych zbiorowości. Możemy natomiast posłużyć się innym wskaźnikiem określającym, czy i w jakim stopniu różni się nasilenie zachowań autodestrukcyjnych w poszczególnych grupach zawodowych27. Jest to współczynnik określający nasilenie śmierci spowodowanej samobójstwem w wyróżnionych kategoriach społeczno-zawodowych (w przeliczeniu na 100 zgonów w danej kategorii). 1 ten właśnie wskaźnik jest wykorzystywany w dalszej analizie problemu. Analizowane współczynniki zjawiska wskazują, co obrazuje tabela 3, wyraźne prawidłowości w nasileniu zachowań autodstrukcyjnych. Statystyczna zbiorowość zawodowo czynnych została uszeregowana ze względu na nasilenie jednej cechy: wskaźnika samobójstw w określonej kategorii społeczno-zawodowej. Okazało się jednak, że przeprowadzony podział jest jednocześnie podziałem międzywarstwowym, w socjologicznym rozumieniu tego terminu. 26 Por. K. Zagórski, Zmiany struktury i ruchliwość spoteczno-zawodowa w Polsce, GUS, Warszawa 1976 oraz L. A d a m c z u k, Społeczna klasyfikacja ludności, „Wiadomości Statystyczne" 1978, nr 3. 27 Por. w na ten temat S. Nowak, Metodologia badań społecznych, PWN, Warszawa 1985, s. 165-177. 193 Tabela 3. Samobójstwa zakończone śmiercią osób zawodowo czynnych w latach 1978-1986 (na 100 zgonów w danej kategorii społeczno-zawodowej) Kategoria społeczno-zawodowa Rok 1978 1981 1982 1986 Ogółem 1. Kierownicy administracji, gospodarki, organizacji politycznych i społecznych 2. Specjaliści w zawodach nietechnicznych 3. Pracownicy administracyjno-biurowi 4. Specjaliści rolnictwa i leśnictwa 5. Specjaliści w zawodach technicznych 6. Pracownicy handlu i usług 3,6 3,4 3,6 3,9 3,9 4,3 4,5 3,0 3,7 2,7 2,5 3,6 2,6 3,5 3,8 2,5 3,0 4,2 2,6 3,4 4,2 5,0 2,4 3,0 5,1 2,8 3,6 6,2 7. Robotnicy w zawodach przemysłowych i górniczych 8. Robotnicy budowlani 9. Pracownicy transportu i łączności 10. Robotnicy rolni i leśni 8,4 8,5 9,2 9,4 6,1 8,1 5,6 6,6 6,8 8,7 7,0 8,9 7,5 10,0 8,4 10,5 11. Rolnicy (i indywidualni hodowcy) 1,3 1,3 1,5 2,3 12. Pracownicy o niewydzielonym zawodzie 6,3 4,7 5,9 6,4 Źródło: Obliczenia własne na podstawie danych GUS-u. Trójczłonowy podział badanej zbiorowości, którego przesłanką było nasilenie wskaźnika samobójstw, okazał się zasadniczo zbieżny ze stratyfikacją społeczną. Zróżnicowanie zawodowe to nie tylko kwalifikacje i rodzaj pracy, lecz również dystanse miedzy podstawowymi segmentami struktury społecznej28. Grupa wyróżniona jako pierwsza, centralna, obejmuje warstwę inteligencji, grupa druga robotników, a trzecia chłopów. W pierwszej grupie znaleźli się przedstawiciele zawodów typu inteligenckiego lub umysłowego ze względu na stanowisko (funkcję) i kwalifikacje, a przede wszystkim z punktu widzenia kryterium charakteru pracy: fizycznej lub umysłowej. Kategorią zaliczoną do inteligencji są pracownicy handlu i usług. Jest to kategoria z reguły zaliczana do warstwy inteligencji, jednakże jako grupa mieszana, granicząca z robotniczą. Grupa pierwsza, centralna, w której współczynniki samobójstw są 28 Zob. H. Domański, Klasy spoktzm, grupy zawodowe, organizacje gospodarcze, Wydaw. IFiS PAN, Warszawa 1991, s. 137. 194 zbliżone do przeciętnej krajowej dla osób zawodowo czynnych (na 100 osób zmarłych śmiercią samobójczą 3,4-4,5 w 1978 r.; 2,5-3,7 w 1981 r. i 2,4-6,2 w 1986 r.) obejmuje kierowników organizacji politycznych i społecznych, administracji i gospodarki, wszystkie wyróżnione kategorie specjalistów, pracowników administracyjno-biurowych oraz pracowników handlu i usług. Przedstawiciele wymienionych zawodów są, jak wiadomo, zaliczani do warstwy inteligencji. Pracownicy handlu i usług, z reguły do tej warstwy zaliczani, stanowią jednak grupę przejściową, graniczącą z robotnikami. Znalazło to odzwierciedlenie również i w naszym zestawieniu: pracownicy handlu i usług mają wśród inteligencji najwyższe wskaźniki samobójstw, najbardziej zbliżone do wskaźników grupy robotników, zwłaszcza w 1986 r. Zauważmy, że kierownicy (decydenci) w 1981 r. byli jedyną kategorią, w której samobójstwa wzrosły. Po 1982 r., do końca lat 80. kategoria ta, jeśli chodzi o wskaźniki samobójstw, w grupie inteligencji tak jak w latach 70., lokowała się najniżej. Grupa druga, robotnicy, to grupa o najwyższych wskaźnikach samobójstw w kraju (o wartości współczynnika 8,4-9,4 w 1978 r., 5,6-8,1 w 1981 r. oraz 7,5-10,5 w 1986 r.). Grupą trzecią są rolnicy i indywidualni hodowcy29. W grupie tej wskaźniki samobójstw są niższe (o wartości współczynnika 1,3 dla 1978 r.; 1,3 dla 1981 r. oraz 2,3 w 1986 r.). Potwierdzająca wcześniejsze wnioski konstatacja o samobójstwie jako o zjawisku najbardziej charakterystycznym dla robotników pozostaje przeto co najmniej równie trafna, jak teza o suicydogennym środowisku wiejskim. Analizowany zestaw informacji zasługuje na szerszą i głębszą interpretację, choćby dlatego, że socjologiczna teoria samobójstw, zgodnie z którą są one najczulszym wskaźnikiem integracji i kondycji społeczeństwa, uzyskała nowe empiryczne potwierdzenie. I to na skalę dotąd niespotykaną: przez pryzmat doświadczeń 1981 r