... masz przeżywać życie, a nie je opisywać.
— I co ci z tego? — krzyknęła swarliwie Hanka; Mechciński aż uśmiechnął się z radości, słysząc ten ton, taki sam jak jego matki, gdy witała ojca wtaczającego się do mieszkania po przepitej nocy. — Co ci z tego, ty głupi! — To mi z tego — rzekł ostro — że ludzie w mieście wiedzą, kto ja jestem i co ja potrafię. Że nie ma dla mnie silnych, że sam się o wszystko postaram, że się mnie słuchają, że jestem wolny i nikt mi nad głową z robotą nie stoi, że… — Że co? Że co? — kłóciła się Hanka. — Jacy ludzie? Ci pijacy i łobuzy to ludzie? Ci nożownicy, co mi ich nie chcesz nawet pokazać, to są ludzie dla ciebie? Wiesiek, Wiesiek! Tak to niczego razem nie zwojujemy… — Hanka! — rzekł gwałtownie Mechciński ściszając głos — ja muszę mieć dla ciebie na nylony, słyszysz? I na to, żeby podskoczyć z tobą do „Stolicy” ze dwa razy w tygodniu i nie liczyć się z groszem; ćwiartka mniej, ćwiartka więcej, a jak chcę, to i likier, i melba… Ja nie z tych, co za odmierzoną forsę raz w miesiącu wychyli się do knajpy i już mu na sałatkę nie starczy albo na ciastka… I na nocny tramwaj też nigdy czekać nie będę, tylko zawsze cię taksówki} podrzucę, słyszysz? Ja to ja! A jak ci się nie podoba, to zamień sobie na takiego, co cię w sobotę do cukierni poprowadzi na chińską herbatę albo do baru mlecznego… — Odwrócił się, lecz nie odchodził. Hanka uczyniła krok i stanęła przed nim. — Ja cię, Wiesiek, nigdy o nylony nie prosiłam — rzekła cicho, patrząc mu prosto w oczy. — Jak przynosiłeś, to się cieszyłam, ale nie dlatego, że nylony, tylko dlatego, że od ciebie… No, to tymczasem… — uczyniła krok w stronę świateł dworca. Mechciński schwycił ją za ramię. — Nie. Hanka, nie odchodź — rzekł szybko. — Chcę ci jeszcze to powiedzieć, że ja już zacząłem… — Co zacząłeś? — spytała Hanka, spuszczając wzrok. — Zacząłem chodzić za robotą. Mam nawet przyrzeczoną. — Hanka objęła go za szyję i pocałowała prosto w usta. — Nie za ciepło ci w tym welwecie? — spytała, poprawiając mu kołnierz od kurtki. — Trza pomyśleć o jakimś prochowcu. Zresztą możesz już chodzić do figury. — „Powiem jej teraz — pomyślał, lecz nie mógł się zdecydować — powiem lepiej jutro…” — uspokoił się. — Będę jutro po ciebie po robocie, zaczekam przed wyjściem, jak dziś, dobra? — rzekł. Raz jeszcze ogarnął spojrzeniem jej twarz i postać, szczupłą i mocną sylwetkę w tanim płaszczyku i taniej, lecz schludnej bluzce, jej pełne piersi i smukłe nogi na wysokim, drewnianym obcasie. — Tymczasem, Hanka — rzekł. — Do jutra. — Trzymaj się, Wiesiek — powiedziała z uśmiechem. — Do jutra… — Po czym odeszła szybko w tłum tłoczący się wokół stacji Śródmieście. Mechciński wrócił przez rozkopy i pomosty na ulicę, przy której mieści się kino „Atlantic”. Pod murami domów, po stronie kina, ciągnęła się długa na kilkadziesiąt metrów kolejka, gęstniejąca przed samym kinem w zbity, rozedrgany tłum. „Powodzenie — pomyślał Mechciński z satysfakcją — meksykański film… Run na kasę! Ładne parę złotych wpadnie. Wezwanie na pojutrze? Mogą zamknąć. Nie, nie stawię się. Niech mnie szukają…” Z tłumu dochodziły podniesione głosy, chwilami krzyki, stłoczona masa ludzi przed bramą falowała na wszystkie strony, tamując ruch na jezdni: samochody posuwały się powoli, przechodnie przystawali, ze sklepów wyglądali ciekawie sprzedawcy, cała ulica jakby żyła tym spęcznieniem przed kinem. Kilkudziesięciometrowa kolejka stała spokojnie oparta o mur wśród płacht gazet, w rozsypanych na trotuarze wieńcach łupin po pestkach, utrudniając dostęp do sklepów, co powodowało nieustanne awantury. W spokoju tym było wiele z tępej beznadziejności: szamotanina przed bramą była odmętem (niebezpiecznym, lecz kryła w sobie szansę dla jednostek walecznych, tylko rzuciwszy się brawurowo w jej otchłań można było sforsować wejście do kina. Była to jednak nikła, ryzykowna szansa: przed krzywą, drewnianą bramą, wzmocnioną żelaznymi sztabami, stał spocony, zakurzony milicjant i krępy bileter w mocno sfatygowanym uniformie, o błyszczącej z wysiłku i zmęczenia twarzy. Od strony ulicy nie było ich widać — byli szczelnie zakryci tłumem. Niemniej jednak, wparci z całej siły w drewniane żelazne odrzwia, wpuszczali tylko pojedynczo, za okazaniem kupionych w przedsprzedaży biletów, do pełnej ludzi bramy, zatłoczonej szczęśliwszą, bo bliższą kasy częścią kolejki. Pomagała im w tym tęga bariera z żelaza, przedzielająca i tak wąskie przejście bramy na połowę, jak nasada falochronu. W każdym razie nawet widzowie zaopatrzeni w prawidłowe bilety musieli sobie bohatersko i niezłomnie wyrąbywać drogę w zwartej ciżbie wielbicieli meksykańskiej kinematografii, oblegających wejście do kina i pozbawionych jakichkolwiek formalnych dokumentów zezwalających im na udział w widowisku